ท้าแรงกรรม
ทุกนาทีเปลี่ยนไปใจรับรู้
ทุกสิ่งไม่คงอยู่ต้องแปรผัน
ทุกทุกอย่างเกิดดับลับไปพลัน
ทุกชีวันต้องสิ้นลงตรงสิ้นใจ
จึงตั้งจิตไม่จางสร้างความดี
อนุสรณ์ชีพนี้ที่ยิ่งใหญ่
ปลูกรากฐานผ่านเวลามากับวัย
รินรดด้วยน้ำใจกับไมตรี
บางคราวฐานสานสวยด้วยความรัก
พลันกลับต้องแตกหักต่อหน้านี้
เพราะความแรงแห่งโทสาประดามี
ที่เขาตีตรงฐานราญแหลกไป
ได้แต่มองของรักปรักแล้ว
ใจแน่แน่วหยิบเรียงเคียงขึ้นใหม่
เลี้ยงรักษาฉาบทาด้วยจริงใจ
ลงฐานใหม่แน่นหนาท้าแรงกรรม
ค่อยค่อยสร้างค่อยค่อยสานงานศิลป์ศรี
มอบชีวีแก่เส้นทางอย่างใจย้ำ
ริ้วรอยแผลทั่วร่างกายไม่หมายจำ
เพียงขอทำทางนี้ให้ดีงาม
ยามสิ้นลมล้มแล้วแคล้วคลาดไป
เส้นทางนี้ต้องอำไพไร้คนหยาม
ผู้สัญจรผ่อนทุกข์ไม่คุกคาม
ถนนงามราบเรียบเปรียบผืนพรม
เพียงเท่านี้คือที่หมายในชีวิต
อันน้อยนิดไร้ราคาน่าขื่นขม
ขอสร้างทางแห่งไทให้พ้นตรม
แม้ไร้คนชื่นชม..ไม่เป็นไร
.....พี่ดอกแก้ว....
หน้า:
[1]