คบไฟ
คนหลงทางคว้างทิศคิดวกวน
เดินถนนกว้างใหญ่ในใต้หล้า
ก็คับแคบจนตรอกกรอกพารา
ความหวาดกลัวยิ่งกล้าทวีคูณ
คนชอกช้ำน้ำตาบ่าท่วมนอง
ยิ่งหม่นหมองเมื่อสิ้นสายแสงสูรย์
แม้นนวลจันทร์กระจ่างพร่างไพฑูรย์
ยังอาดูรสูญการเห็นเช่นแสงจันทร์
ทำไฉนมิให้ใจไร้สิ้นแสง
แม้นโลกแล้ง..คนร้ายมุ่งหมายขวัญ
แม้นทุกข์โศกโรคสุมรุมชีวัน
ใจดวงนั้นจักยอมรับกับชะตา
หลายชีวิตคิดค้นจนนานเนิ่น
ยังตื้นเขินไม่อาจแก้ปมปัญหา
คงคร่ำครวญหวนไห้ในชีวา
อยู่ท่ามกลางแสงจ้าก็มืดใจ
ค้นหาสุขสนุกไปในแสงสี
รื่นโลกีย์หมายดับทุกข์ปลุกจิตใส
เที่ยวเตร็ดเตร่อบายมุขคลุกเคล้าใจ
เดินก้าวไปในทางอับลับแสงทอง
ยิ่งจมปลักอารมณ์บ่มโลกีย์
ให้มากมีวุ่นวายในข้าวของ
ยิ่งพอกพูนการติดยึดครองครอง
น้ำตานองคราวพรากจากเขตตน
คนโบราณผ่านมาคราครั้งหนึ่ง
ยื่นให้ซึ่งคบไฟใช้ส่องหน
กลับเย้ยหยันทิ้งขว้างกลางสกล
ยอมมืดมนมิยอมใช้ไฟโบราณ
สองพันกว่าห้าร้อยปีที่คบนั้น
คงฉายฉันส่องไฟอย่างฉายฉาน
แม้นจะเนิ่นนานวันนับพันกาล
ยังปราบพาลให้แสงแห่งชีวี
.......พี่ดอกแก้ว....
หน้า:
[1]