ริมธาร
ริมลำธารผ่านป่าคราไม้ผลัด
บางระบัดหล่นร่วงควงใบพลิ้ว
จากกิ่งก้านกาลโรยโปรยลมปลิว
ระเรื่อยลิ่วลงพื้นตื้นธารา
ลำน้ำใสเห็นใบไม้ใต้ท้องธาร
ที่ทัมถมจมผ่านนานหนักหนา
จากฤดูพ้นฤดูสู่ชลา
หมดสีสันหรรษาคราขั้วปลง
เป็นวงจรสะท้อนความตามวงวัฏฏ์
ที่แจงจัดทุกสิ่งไว้มิให้หลง
มีเริ่มต้นดำเนินตามความยืนยง
แล้วหมดลงสิ้นพลังครั้งวางวาย
ทั้งคนสัตว์สิ่งของที่กองล้น
มีอายุยั้งชนม์ผลเหือดหาย
แต่ยาวนานต่างกันวันพรากกาย
อยู่กับหลายเหตุปัจจัยไม่เท่าเทียม
ความสดใสเคยมีที่ใบไม้
เริ่มจางหายเมื่อตะวันพลันลบเหลี่ยม
เพิ่มอายุลุเวลาพาไหม้เกรียม
แล้ววันหนึ่งจึงเตรียมร่วงลงดิน
เคยอยู่เดี่ยวเปลี่ยวจิตก็คิดรัก
หมายสมัครครองใจไม่สุดสิ้น
หมดจากเดี่ยวมาเป็นคู่ร่วมอยู่กิน
ความเปลี่ยนแปลงชีวินมีทุกยาม
กาลเวลาล่วงเลยเคยเคียงขวัญ
มาถึงวันจากไกลทุกข์ไหลหลาม
ท้นท่วมทับฤดีทวีความ
โอดครวญถามหาความมั่นนิรันดร์รัก
มองใบไม้ใช้เวลารักษาจิต
ซากทับถมคือนิมิตศักดิ์สิทธิ์นัก
กาลเวลาฆ่าทุกสิ่งจงตระหนัก
รู้จักรัก..รู้จักตรอง...มองเวลา
หน้า:
[1]