เสียงกระซิบข้างหัวใจ 4

พี่ดอกแก้ว

วันเวลาได้ล่วงผ่านไปตามสามัญ ต่างคนต่างสามารถที่จะอยู่อย่างที่เขาอยากอยู่ ต่างก็มีสิ่งเกี่ยวข้องพึ่งพากัน ฉาบฉวยบ้างและต่อเนื่องกันไปอย่างไม่มีจุดจบ

ชีวิตแห่งความสับสนวุ่นวาย ท่ามกลางถนนหลากสาย ต่างล้วนปะทะระลอกกรรมกระหน่ำชีวิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความอดทนกัดฟันสู้ เพื่อความอยู่ได้ไปวันๆ ก่อนม่านดำแห่งค่ำคืนจะคลี่ห่มให้ตกจมลงสู่ภวังค์

หลายชีวิตไม่มีทางล่วงรู้ได้เลยว่าเขายังมีลมหายใจมาถึงตรงนี้ได้..เพราะอะไร หลายชีวิตไม่มีทางล่วงรู้ได้เลยว่า... แพรทองผ่องพลิ้วสะพรั่งผืนด้วยดวงสุรีย์ฉายในวันใหม่ที่จะมีมานั้น...เขาจะมีโอกาสได้ยลกับแพรทองผืนนั้นไหม

มากมายหลายชีวิตได้ถูกอำนาจกรรมตัดขาดจากการเห็นลงเสียแล้ว ช่างน่ากลัวยิ่งนัก กันสิ่งที่คาดหมายไม่ได้เลยเช่นนี้...ก็เพราะว่า ภาระหน้าที่รวมถึงพันธะที่แต่ละคนเพียรสร้างขึ้นมาและผูกมันไว้กับตนเอง เฉกเช่น..สายสร้อยคล้องคอบ้าง กำไรคอมือบ้าง แม้กระทั่งกระพวนข้อเท้า สิ่งเหล่านี้ล้วนมีอาถรรพณ์อันมากเล่ห์ด้วยเสน่ห์แห่งมายาชีวิตนั่นเอง

ยังมีมุมแสงแห่งตะวันอยู่อีกด้าน ที่ยังสาดส่องแสงเพื่อขับไล่ความมืดและความอับเฉาแห่งชีวิตที่ยังทรงเปี่ยมด้วยพลังแห่งพุทธานุภาพที่พร้อมจะโต้ตอบและขับไล่ปัญหาต่างๆให้หมดไปได้

เพียงรักที่จักแจ้งอริยธรรม เพียงน้อมนำสู่จิตให้ประจักษ์ด้วยศรัทธา ก้าวสู่หนทางที่เต็มไปด้วยสาระประโยชน์ ก้าวออกจากความคลั่งไคล้และเพ้อเคลิ้ม มุ่งสู่จุดหมายปลายทางที่สงบแห่งสันติธรรม

อาจจะยากเย็นเข็ญใจในการที่จะล่วงรู้....ตามคำสอนแห่งศรีสัพพัญญูเจ้า แต่ขอให้มั่นใจเถิดว่า..


หนทางนี้เท่านั้นที่จะปลดเปลื้องเครื่องพันธนาการทั้งหลายให้หลุดออกได้
หนทางนี้เท่านั้นที่จะยุติชีวิตที่ต้องดิ้นรนไปกับความทุกข์นานัปการให้พินาศลงสิ้น
หนทางนี้เท่านั้นที่จะมอบบรมสุขให้เราได้ทุกๆคน
หนทางนี้ก็คือ หนทางแห่งมรรคอันมีองค์แปด ที่เหล่าอริยเจ้าทั้งหลายท่านเดินนำทางไว้แล้ว

เธอจะเดินผ่านไปในที่สุด

แม้สะดุดหกล้มต้องก้มหน้า

กี่หยาดเหงื่อรินรดหยดน้ำตา

มิหยุดเธอหรอกถ้าศรัทธามี

บุษกร เมธางกูร