ดอกแก้วบาน ตอนที่ ๒

วยุรี

…ดอกแก้วบาน ตอนที่ ๒…

ก้าวแห่งการเริ่มต้นต้องไม่หวั่นไหวแต่ต้องไวต่อการเปลี่ยนแปลงทั้งปวง

ก้าวที่ใกล้ต่อความสำเร็จต้องมั่นคงแต่ก็จงเข้าใจ......ในอนิจจังขอสิ่งทั้งปวง


ในการก้าวไป หรือการดำเนินไปสู่เป้าหมายของคนเรา ไม่ว่าจะเป็นใครก็แล้วแต่ เช่น เราจะลงมือทำสมาธิ หรือปฏิบัติวิปัสสนา หรือทำกิจกรรมอะไรสักอย่าง

…เราจะต้องมีความไม่หวั่นไหวเพราะในโลกนี้เราไม่ได้เกิดมาคนเดียว เราเกิดมาลำพังคนเดียวจริง แต่เราอาศัยโลกนี้อยู่ โดยมีบุคคลอันมากมาย และบุคคลก็มีหลายประเภท ซึ่งเขากับเราจึงมีความรู้สึกนึกคิดต่างกัน

ดังนั้นเมื่อเราตั้งใจจะทำอะไรแล้ว หรือเราเห็นว่าสิ่งนั้นดีงามแล้ว เราต้องไม่หวั่นไหวไปกับ....คำโบราณที่เขาว่า “เสียงนกเสียงกา”
แต่ก็ต้องไวต่อการเปลี่ยนแปลงทั้งปวง เพราะว่าธรรมชาติทั้งหลายตกอยู่ภายใต้ความเคลื่อนที่เคลื่อนตัวเคลื่อนย้าย ก็คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ที่มีอยู่ตลอดเวลา…นะคะ

วยุรี

ส่วนก้าวที่ใกล้ต่อความสำเร็จก็ต้องมั่นคงเช่นเดียวกัน

ความสำเร็จทางโลกกับความสำเร็จทางธรรม เช่นท่านปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน แล้วท่านรู้สึกว่า ใจของท่านดีขึ้น ท่านเรียนธรรมะแล้วใจของท่านสงบขึ้น เบาบางจากกิเลสขึ้น ท่านเห็นถูกขึ้นนั้น
…
.ท่านก็ต้องมั่นคงมั่นใจในกิจของท่าน แล้วงานที่ท่านกำลังดำเนินอยู่
….แต่อย่างไรก็ก็จงเข้าใจในอนิจจังของสิ่งทั้งปวง

ไม่ใช่หมายความว่าพอเรารู้ว่าสิ่งนี้ดีแล้ว หรือว่าเราพบใครแล้วแต่ ในกัลยาณมิตรของเรานี่ เราไม่หวั่นไหวแล้ว และเรามั่นคงแล้วว่า บุคคลผู้นี้สามารถจะให้ความรู้ความเข้าใจ หรือเป็นเพื่อนที่ดีของเราได้

แต่จงเข้าใจว่าธรรมชาติทั้งหลายล้วนตกอยู่ภายใต้อนิจจัง คือความไม่เที่ยง เพราะว่าบางครั้ง บางเวลาวิบากของแต่ละคนไม่เหมือนกัน อารมณ์บางอย่าง หรือคำพูดบางอย่าง หรือข้อคิดบางอย่างในสถานที่ที่เดียวกัน อาจจะแปรความหมายได้หลายๆ สถานการณ์ หรือคำพูดเช่นเดียวกันนี่ อาจจะทำให้เกิดอิฏฐารมณ์ หรืออนิฏฐารมณ์ ก็ได้

ฉะนั้น จึงบอกว่า ธรรมชาติทั้งหลายนั้น.... เราต้องมั่นคงว่ามีอนิจจังอยู่นะ ไม่ว่าจะเป็นคน เป็นสัตว์ เป็นสิ่งของ หรือเป็นความสำเร็จ

ความสำเร็จนั้นก็ย่อมมีความไม่สำเร็จ มีความบกพร่องอยู่ในตัวของมัน และภายใต้ความบกพร่องก็มีความสมบูรณ์ ถ้าเผื่อเราหาเจอค่ะ