ดอกบัวบานคลี่ขาว บานชูอยู่บนพื้นน้ำที่เราท่านได้พบเห็นอยู่นั้น
สายน้ำที่ไหลเชี่ยว แม้น้ำจะแตกกระเซ็น กระเด็นไปก็ไม่เกาะติด กว่าบัวนั้นจะดันดอกให้โผล่พ้นน้ำได้ ต้องใช้แรงกำลัง และเสี่ยงภัยไม่ตกเป็นอาหารของมัจฉาปลาเต่า และกว่าจะชูดอกบานเด่น ก็ต้องรอเวลาการสาดส่องของแสงสุรีย์ยามรุ่งอรุณ..
เฉกเช่นคนเรา กว่าจะพบความสำเร็จก็มิใช่ฉับพลันทันใด ต้องใช่เรี่ยวแรงและรอวันเวลาที่เหมาะสมเช่นกัน
ทุกสิ่งล้วนมีเหตุมีปัจจัยร่วม...เพื่อรวมตัวกันก่อกำเนิด จึงมีผลปรากฏขึ้นทั้งนั้น มิมีสิ่งใดเลยที่มีขึ้น เกิดขึ้นโดยปราศจากเหตุปัจจัยได้
ช่วงเวลาอันยาวไกล..ช่วงชีวิตอันยาวนาน บนถนนสายเก่าที่เราต่างเคยเดินเคยผ่านมา มีเรื่องราวมากมายเกินจำได้ คงมีแต่คมแหลมของความไม่รู้เท่าทันในอารมณ์เท่านั้น ที่ตามสะกิดใจให้รู้สึกบ่อยๆ ในรอยยิ้มและคาบน้ำตาเท่านั้น
|