เสื้อเกราะที่หายไป

ศาลาธรรม

เสื้อเกราะที่หายไป.

  กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เด็กๆจำนวนมากอาศัยอยู่ในกระท่อม ชื่อศาลาเสือพิทักษ์ ซึ่งเต็มไปด้วยความอบอุ่น มีอาหาร มีที่นั่งพัก มีที่นอนหลับให้อยู่กินอย่างอุดมสมบรูณ์      ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีรั้วที่กั้นพรมแดนหัวใจไม่ให้ออกไหลไปตามกระแสกิเลสได้ง่ายๆ

เสียงพร่ำสอน ถ่ายทอดพระสัจจธรรม ก้องกังวาล กล่อมใจอยู่เป็นนิจในทุกๆวันเสาร์และวันอาทิตย์ นับเป็นวันหยุดราชการที่วิเศษที่เด็กๆทั้งหลายจะกลับมากระท่อมแห่งนี้

" สลักธรรม" ได้ห่อหุ้มจิตใจของแต่ละคน และสลักความรอบคอบ-รอบรู้ เสมอมา

            รอบคอบ....ที่จะใช้ชีวิตอย่างถูกต้อง

                          ไม่จำเป็นไม่ต้องทำ

                           ไม่จำเป็นไม่ต้องดู หรือหาอะไรที่ไม่เป็นประโยชน์ให้เข้ามารกชีวิต

            รอบรู้.....รอบรู้ที่จะใช้ชีวิตไม่ประมาท

                       โดยมีความเข้าใจสายโยงใยแห่งทุกข์

                        เข้าใจว่าชีวิตคืออะไร และต้องการอะไรอย่างแท้จริง

   ชีวิตเด็กๆแต่ละคน ล้วนมีกิจกรรมอันเปี่ยมไปด้วยความรักความเมตตากรุณาต่อกันและกัน ต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย ด้วย
ความรู้สึกเหมือนๆกันว่า....

                                       จงเป็นสุขๆเถิด  อย่าได้มีเวรต่อกันและกันเลย

                          จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีความพยาบาทเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย

                           จงเป็นสุขๆเถิด    อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย

                            ขอจงมีความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้รอดพ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเทอญ.

ศาลาธรรม

   แม้กระทั่งตนเอง ต่างก็ตั้งอกตั้งใจที่จะบรรจุพระธรรมคำสั่งคำสอน ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าลงบนเนื้อใจ (จิต) ของตน

ความสงบท่ามกลางเสียงที่พร่ำสอน จากเรื่องเล็กๆไปจนถึงเรื่องใหญ่ๆ คือเรื่องชีวิต ทำให้แต่ละคนเสมือนได้สวมเสื้อเกราะป้องกันกระสุน คมหอกคมดาบจากกิเลสร้ายได้เป็นอย่างดี     จะมีบ้างก็เพียงบาดแผลเล็กๆ ไม่บาดลึกจนเกินเยียวยา และด้วยน้ำคำที่คอยมารักษากล่อมใจ


    " ไม่มีใครพูดหรือทำให้เราโกรธ เราโกรธเอง " เป็นต้น ทำให้เด็กเหล่านั้นวางอารมณ์เศร้าหมองและกลับมามีสติระลึกรู้ แก้ไขใจของตนเองได้.


            นานมาแล้ว เด็กที่น่ารักเหล่านั้น ต่างมีระเบียบในเรือนใจ ทำอะไรทีละอย่างไม่สับสนปนเปเกเรไปกับกิเลส ที่มาคอยล้อมหน้าล้อมหลัง


           นานมาแล้ว ตั้งใจอธิฐาน ที่จะทำในสิ่งที่ดีที่ควรทำ จะเดินตามทางที่ควรดำเนิน เพื่อตามรอยเท้าพ่อ (ครู) ที่เป็นผู้คอยสวมกอดเขาไว้ด้วยรัก ด้วยหัวใจที่รอคอยเขาเสมอ.

ศาลาธรรม

      มาบัดนี้  เสื้อเกราะตัวนั้น ถูกถอดออกและวางลงไว้อย่างน่าเสียดาย ปล่อยให้ชีวิตว่างเปล่าจากเกราะป้องกันภัยและเดินแยกทางให้กับบทธรรมที่ต่างเคยท่องเคยศรัทธา


    วันนี้ชีวิตเด็กเหล่านั้น ดูวุ่นวายและหมดเวลาไปอย่างเปลืองเปล่ากับสิ่งแวดล้อมด้วยโลกธรรม


    เสียงเพลงสลักธรรมได้ถูกคลื่นความถี่ของเทคโนโลยี่สมัยใหม่กลืนหายสิ้น
    ความสงบที่เคยทำให้จิตใจร่มรื่นกลับกลายเป็นความโดดเดี่ยวเดียวดายโดยมิรู้ตัว
    อายตนะทั้งหกเปิดกว้างพร้อมที่จะรับกระแสโลกอย่างน่าสงสาร


   
    การกำหนดรู้....ถูกเพิกเฉย มีแต่การรู้ตามโลกธรรมที่ชักจูงจิตใจ
    รอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างสุขใจ  กลับมีแต่รอยหมองหม่นครุ่นคิด
    ชีวิตที่เคยมีอิสรภาพบ้างในครานั้นดับลง เพราะอัตตา


    คมกิเลส กระสุนมานะทิฏฐิ ได้ฟาดฟันยิงใส่เด็กเหล่านั้น ให้บาดเจ็บและจมดิ่งลงในห้วงแห่งความทุกข์ วังวนแห่งสังสารวัฏฏ์โดยที่ไม่มีใครช่วยได้... เหตุเกิดเพราะเสื้อเกราะที่หายไปนั้นเอง

ด้วยรักและห่วงใย

ศาลาเสือพิทักษ์ (พ่อเสือ)