เส้นทางสายรก

ศาลาเสือพิทักษ์

ชีวิต....คือการเดินทาง เดินไปสู่สิ่งที่ตนปรารถนา

และในที่สุดต่างก็ไขว่คว้าหามาคอบครอง ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งมีชีวิตหรือไม่มีชีวิต...ครอบครัว ลูกหญิง-ชาย บ้าน รถ มือถือและอีกจิปาถะ


  การเจริญของวัตถุนิยม ทำให้คนเรามองข้ามความไม่จำเป็นไปสิ้น ต่างดิ้นรนมองหาเข้ามาสนองความปรารถนาของตนๆ


  ความเจริญเติบโตของจิตใจ ที่มีรากแก้วคือตัณหาและทิฏฐิ และมีกิเลสน้อยใหญ่ เป็นปุ๋ยบำรุง ได้แผ่กิ่งก้านสาขาไปทั่วทั้ง 6 ทิศ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กายและใจ (อายนะทั้ง 6 ) ได้อย่างรวดเร็ว ออกดอกผลให้หลงใหลกันอย่างบ้าคลั่งได้


ซึ่งจะดูได้จาก "ความรัก" เมื่อก่อตัวขึ้นจนกระแสกิเลสดึงดูดให้คนสองคนมาผูกพัน แต่งงานอยู่กินจนมีลูกเต้า และต่างก็คิดไปว่า นั่นคือโซ่ทองคล้องใจของกันและกัน


จากคนสองคน กลายเป็นครอบครัว
จากความรักกลายตัวเป็นความอุปาทาน

ศาลาเสือพิทักษ์

เส้นทางสายรักนี้ ได้ก่อเกิดสิ่งต่างๆมากมาย ล้วนแต่เป็นภาระทั้งสิ้น โดยต่างฝ่ายต่างก้ไม่รู้เลยว่า ตนได้แบกของหนักเอาไว้ด้วยความยินดี ชนิดยากที่ที่วางลงได้


  สามี....ต้องรับผิดชอบทำหน้าที่หาเลี้ยงครอบครัว
ภรรยา... ต้องทำหน้าที่แม่บ้าน ทำความสะอาดครัวเรือน ข้าวปลาอาหาร เลี้ยงลูกและยิ่งสมัยนี้ด้วยแล้ว
บางครอบครัวภรรยายังต้องทำงานนอกบ้าน เพื่อมีรายรับมาเพื่อรายจ่ายให้เพียงพอ
บุตรธิดา...ต้องรับผิดชอบตนเองในการศึกษาหาความรู้ ต้องแข่งขันต่อสู้เพื่ออนาคตของตน


  คำว่า " ครอบครัว" คือการอยู่ร่วมกันของคนที่ต่างจริต ต่างอารมณ์ ต่างความชอบ เนื่องด้วยอดีตกรรมของแต่ละคนสร้างสมมาไม่เหมือนกัน รสนิยมจึงต่างกันไป แต่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน และอำนาจกรรมนั้นจะส่งผลมาแบบไหน อย่างไร เมื่อไหร่ เวลาใดเกินความสามารถที่เราจะล่วงรู้ได้จริงๆ


คำพระท่านกล่าวไว้ว่า...นานาจิตตัง..หรือจะให้เข้าใจง่ายๆก็คือ ต่างจิตต่างใจกันนั่นเอง

ศาลาเสือพิทักษ์

ด้วยความไม่เหมือนกันนี่เอง จึงเป็นสาเหตุแห่งการโต้เถียง ทะเลาะเบาะแว้ง ในที่สุดก็เกิด ความแตกร้าวเมื่อคราวหมดความอดทน


...เส้นทางสายรัก จึงเปลี่ยนสภาพกลายเป็นเส้นทางสายรก คือ รกหู รกตา โดยเฉพาะรกใจ นั่นเอง


  ยังไม่สายที่จะแก้...   ยังไม่แย่ที่จะเยียวยา
แต่มิใช่แก้ที่เขาหรือใคร แต่ต้องแก้ที่เรา คือที่ใจของตนเอง


นิ่งและมีสติให้มาก  ยอมรับในเรื่องของกรรมและผลของกรรมที่ตนทำมาเอง
  ค่อยๆจัดระเบียบในเรือนใจตน เพื่อเส้นทางสายรกที่เกิดขึ้นนั้น จะไม่รกมากขึ้นจนตนเองสะดุดล้ม

ขันธ์ทั้งห้าหนักยิ่งเกินสิ่งอื่น

หนักกายใจทุกวันคืนเกินสิ่งไหน

ต้องดูแลตอบสนองอยู่ร่ำไป

ต่อกลไกตัณหาพาเนิ่นนาน

หนักอะไรก็ไม่เท่าเราแบกทุกข์

สุขอะไรไม่เท่าสุขสิ้นสังสาร

สุขหมื่นแสนไม่เหมือนแม้นพระนิพพาน

สิ้นภาระชั่วกาลพ้นมารภัย

ด้วยความปรารถนาดีค่ะ

....พี่ดอกแก้ว....