ดอกแก้วบาน ตอนที่ ๔

วยุรี

ดอกแก้วบาน ตอนที่ ๔
โดย…พี่ดอกแก้ว


“อย่ามุ่งหมายอะไร........มากไปกว่าความสงบใจ
ไม่มีความสุขใดจะเท่ากับ......ความไม่ยินดียินร้ายแล้ว”






ความรู้และความเข้าใจอันถูกต้องนั้น นำมาซึ่งความสงบสุขให้กับชีวิตเพราะจริงๆ แล้ว ชีวิตของเรานั้น...ถ้าเผื่อพูดไปแล้วก็จะเห็นว่า เราจะมีการเปรียบเทียบชีวิตอยู่เสมอๆ ว่า…

เลวจัง เลวจริง ชั่วจัง ชั่วจริง ดีจัง ดีจริง เก่งจัง เก่งจริง

ก่อนนี้เคยพูดให้ทุกคนฟังว่า… คนไม่รู้ ไม่ใช่เป็นคนที่โง่เสมอไป
คนที่รู้อะไรมากเกินไปนั่นซิคะ เป็นคนโง่

เพราะสิ่งที่รู้มากเกินไป คือรู้เรื่องที่เกินตัวเองไป นอกเหนือจากความเกี่ยวพันที่จะทำให้ชีวิตนั้นเจริญ ความรู้อย่างนั้นเป็นความโง่ โงที่ใช้เวลาเปลือง ใช้ชีวิตเปลืองไป ใช้ความทรงจำที่ไม่ควรจำ ใช้ชีวิตเสาะแสวงหาความรู้ที่ไม่ควรรู้


สิ่งที่ควรรู้ทั้งหลายนั้น เป็นความเจริญของชีวิต ได้แก่ ปัญญา

ฉะนั้น การที่รู้เกินไป คือ เกินปัญญาที่จะนำตัวเองหลุดพ้นจากวัฎฎสงสาร นั่นคือความโง่ทั้งสิ้น

วยุรี

คนเรามี 2 ชนิด คือ …คนดีกับคนเลว ฉะนั้น เลวจัง มันก็ยังไม่สิ้นสุด แต่เลวจริงก็มี เลวจริงๆ เลวจนต้องกล่าวว่า ทุกคนยอมรับในความเลวของเขา

แต่ทว่าในหมู่โจรด้วยกันเอง จะไม่ว่าโจรเลว …แหม พอขโมยมาได้ ปล้นมาได้ บอกว่า เออดีจัง ใช่ไหมคะ โจรจะไม่ว่าโจรเลว …แต่ เราเป็นคนว่าโจรเลว แล้วถ้าเผื่อโจรขโมยของของโจร ก็เลวจริงเลย ใช่ไหมคะ

ฉะนั้น ชั่วจัง ก็ยังไม่เป็นที่ชั่วแน่นอน เพราะว่ายังมี…ชั่วจริง …คือคนที่ไม่รู้แล้วไม่ยอมรับรู้….นี่ชั่วจริงๆ เลย

ไม่รู้เรื่องตัวเองแล้วก็ไม่ยอมรับรู้
เพราะชีวิตเรา เรารักแล้วเรายังไม่รู้จักชีวิตเรา นี่เรียกว่า …ชั่วจริง

ดีจัง ก็ยังสู้ ดีจริง ไม่ได้ … เก่งจัง ก็ยังไม่เก่งจริง

เพราะ… เก่งจริง คือพระอรหันต์ ผู้ที่เก่งจนสามารถชนะอารมณ์ หมดความยินดียินร้ายลงได้แล้ว .

พี่เณร

ขอบคุณครับคุณวยุรี ที่นำมาให้อ่านครับ
เข้าใจคำว่า "จัง" กับ "จริง" ได้จริงๆเลย