ดอกแก้วบาน ตอนที่ ๗

วยุรี

…ดอกแก้วบาน ตอนที่ ๗…
โดย...พี่ดอกแก้ว

ทุกคนต่างกลัวที่จะถูกคุมขังด้วยกันทั้งสิ้น แต่ทุกคนต่างกลับสร้างที่กักกุมคุมขังให้ตนเองขึ้นในดวงจิตของตน ไม่มีคุกใดที่จะกักขังความสงบสุขไว้ได้ นอกจากคุกในทางจิต ซึ่งถูกสร้างขึ้นด้วยความหลงผิดนั่นเอง ผู้หลงผิดในชีวิต เหมือนสร้างดวงจิตให้ติดตะราง

ทุกเช้าเสาร์-อาทิตย์ เมื่อเดินผ่านมาที่ห้องนี้จะเห็นสัตว์ถูกกักขังอยู่ แล้วอีกสักครู่ สัตว์เหล่านี้ก็จะได้รับความเมตตากรุณาจากท่านทั้งหลาย แล้วเขาจะได้รับอิสรภาพตามอัตภาพของเขาเท่านั้นเอง ....แต่เราที่นั่งอยู่ตรงนี้ เราไม่ได้ถูกกักขัง แต่จิตใจของเรานั้นก็เหมือนกับถูกกักขัง

พูดถึงคุกตะราง มันเป็นที่หวาดกลัวของทุกคน แต่หารู้ไม่ว่า เราทุกคนกำลังสร้างสิ่งกักขังไว้กับตนเองขึ้นด้วยมือของตนเอง ... .โดยเฉพาะสร้างขึ้นที่ใจ

วยุรี

ถ้าเผื่อจะถามว่า ไอ้เจ้าตัวความสุข ไอ้เจ้าตัวความสงบนี่มันไปไหนเสียหมด
...เหมือนกับว่าบ้านเมืองเราสงบสุข หรือในที่นี้ไม่มีโจรร้าย ก็เพราะว่าพวกโจรผู้ร้ายถูกจับกักขังไว้ในคุกตะรางหมดแล้ว ตรงนี้จึงไม่มีผู้ร้าย แต่ความสุขความสงบที่เราแสวงหากันอยู่ มันไม่ได้ถูกใครจับไป ไม่มีคุกตะรางใดที่จะกักขังความสุขความสงบไว้ได้ มันอยู่รอบๆ ตัวเรานี่เอง โดยเฉพาะอยู่ในจิตใจของเรา
แต่เพราะ จิตใจของเราไปกักขังอย่างอื่นเอาไว้ ...กักขังความอุปาทาน กักขังความรู้สึกทะยานอยาก และกักขังความรู้สึกที่ล่วงผ่านไปแล้ว หรือจะเรียกง่ายๆ ว่า ใจของเรานั้นเต็มไปด้วยนักโทษที่ร้ายกาจ จึงไม่มีโอกาสที่จะต้อนรับใครได้อีก

พูดได้ว่าคุกนั้นเต็มไปหมดแล้วด้วยนักโทษอาชญากรรมที่ฆ่าตัวเราเอง ก็คือ โลภะ โทสะ และโมหะ ในขณะที่ภายนอกคุกนั้นมันมีความสงบสุขอยู่

ฉะนั้น จิตใจของเราจึงไม่เคยกักขังความสงบเอาไว้ในใจ สุขเอาไว้ในใจ
แต่กลับปล่อยให้สุขนั้นไปอยู่กับรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส แล้วให้ความสงบของเราไปอยู่กับสถานที่ต่างๆ หมด

การที่เรามีความมุ่งหมายหรือมีความรู้สึกว่าที่นั้นสงบ สิ่งนั้นสงบ ก็เหมือนกับปล่อยความสุขความสงบออกจากคุกใจของเราไป ในทำนองเดียวกันเราก็กักขังกิเลสเอาไว้ เราจึงไม่ได้รับความสุขนั่นเอง

วยุรี

สำหรับ เป้าหมายของทุกคนที่มาเรียนธรรมะ ก็คืออยากได้ความสงบสุข

พอจะวาดภาพออกนะคะ ในความรู้สึกที่พี่ดอกแก้ว ที่เขียนออกมานี่ หมายความว่า เพราะเราไม่ได้เก็บกักตุนความสุขเอาไว้ ทั้งๆ ที่ สุขนั้นอยู่ที่ใจ แต่ไม่ได้รักษาเอาไว้ ไม่ได้ถนอมเอาไว้ ความสงบก็อยู่ที่ใจ ซึ่งเราก็ไม่ได้เก็บเอาไว้ แล้วไม่ได้รักษาเอาไว้

....เพราะเราเอาออกไปไว้กับสิ่งต่าง ๆ เช่น สุขเราเอาไปไว้กับรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ความสงบของเราๆ ก็เอาไปฝากไว้กับสถานที่ต่างๆ ฉะนั้นความสุขของเรานั้น มันจึงต้องเดินทางไปหา มันไม่มีภายในเลย ไปกินดีๆ ดูดีๆ ฟังดีๆ

....แล้วก็ความสงบของเรานี่จริงๆ มันอยู่ภายในใจของเราเอง แต่เราก็ต้องเดินทางมา มาที่นี่ ไปที่โน่น ไปเรื่อยๆ อย่างที่เราก็เคยไป คนหลายๆ คนต่างก็ไป ก็เพราะว่าทั้งเราทั้งเขาต่างมีโมหะอวิชชาอยู่

ทำให้คิดว่าสุขมันอยู่ที่ภายนอก ....แท้ที่จริงมันอยู่ภายในเอง แต่เราไม่ได้กักขังเอาไว้ หรือไม่ได้เก็บตุนเอาไว้ แต่ เรากลับไปเก็บตุนสิ่งที่เป็นอาชญากรอันโหดร้ายที่ฆ่าทั้งรูปทั้งนาม คือชีวิตของเรา ฉะนั้น สิ่งที่อยู่ในคุกใจจึงเป็นสิ่งที่ไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรแก่ตัวเองเลย