ลูกโช่แห่งสังสารวัฏฏ์

บุษกร

พระพุทธเจ้า ทรงแสดงว่า เงื่อนต้นแห่งอวิชชา ย่อมไม่ปรากฏในกาลก่อน แต่สิ่งทั้งหลาย ทั้งที่เป็นกุศลและอกุศล ล้วนมีเหตุเป็นแดนเกิด แล้วก็ส่งผลต่อๆ กันมา รับช่วงกันมาเป็นทอดๆ คือ

สายอกุศล

๑. อวิชชา มีอาหารหล่อเลี้ยงคือ นิวรณ์ ๕

๒. นิวรณ์ ๕ มีอาหารหล่อเลี้ยงคือ ทุจริตสาม

๓. ทุจริตสาม มีอาหารหล่อเลี้ยงคือ ความไม่สำรวมอินทรีย์หก

๔. ความไม่สำรวมอินทรีย์หก มีอาหารหล่อเลี้ยงคือ ไม่มีสติสัมปัชชัญญะ

๕. ไม่มีสติสัมปัชชัญญะ มีอาหารหล่อเลี้ยงคือ ไม่มีโยนิโสมนสิการ

๖. ไม่มีโยนิโสมนสิการ มีอาหารหล่อเลี้ยงคือ ไม่มีศรัทธา

๗. ไม่มีศรัทธา มีอาหารหล่อเลี้ยงคือ ไม่ได้ฟังพระสัทธรรม

๘. ไม่ได้ฟังพระสัทธรรม มีอาหารหล่อเลี้ยงคือ ไม่ได้คบหาสัปบุรุษ

บุษกร

สายกุศล

การคบกับสัปบุรุษย่อมเป็นเหตุให้ได้ฟังสัทธรรม เมื่อได้ฟังสัทธรรมย่อมเกิดศรัทธาเมื่อเกิดศรัทธา ย่อมมี โยนิโสมนสิการ เมื่อมีโยนิโสมนสิการ ย่อมมีสติสัมปชัญญะ เมื่อมีสติสัมปชัญญะ ย่อมสำรวมอินทรีย์ เมื่อสำรวมอินทรีย์ ย่อมประพฤติสุจริต เมื่อประพฤติสุจริต ย่อมยังสติปัฏฐาน ๔ ให้บริบูรณ์เมื่อเจริญสติปัฏฐาน ๔ เกิดขึ้น โพชฌงค์ ๗ ย่อมบริบูรณ์ เมื่อโพชฌงค์ ๗ บริบูรณ์ ย่อมยังวิชชา และวิมุตติให้บริบูรณ์.



เปรียบเหมือนฝนตกบนภูเขา แล้วไหลลงสู่ซอกเขา ลำธาร หนอง บึง คลอง แม่น้ำ และทะเลเป็นที่สุด ฉันนั้น

บุษกร

อวิชชาสูตร

นิวรณ์ ๕ คือ..อุปสรรคของกุศล(ความดี) ทั้งหลาย โดยเฉพาะสมาธิ มีอยู่ห้าตัวคือ

๑. กามฉันทะ(อยากในกาม)
๒. พยาบาท
๓. ความฟุ้งซ่าน/รำคาญ
๔. ความง่วง
๕. ความลังเลสงสัย

ทุจริตสาม คือ.. ความชั่วทางกาย วาจา ใจ

สำรวมอินทรีย์ คือ การรักษาตาหูจมูกลิ้นกายใจ ไม่ให้ เกิดอกุศลขึ้นมา เมื่อมีสิ่งมากระทบ

โยนิโสมนสิการ คือ วิธีการมองอย่างฉลาด การพิจารณาโดยแยบคาย

โพชฌงค์ ๗ คือ ธรรมะที่เป็นกำลังแก่การตรัสรู้ คือ สติ การพิจารณาธรรม ความเพียร ปีติ ปัสสัทธิ(ความนิ่ง) สมาธิ และอุเบกขา

ลูกโช่แห่งสังสารวัฏฏ์นี้ เป็นตัวการร้อยรัดชีวิต ให้ติดอยู่ในภพน้อยใหญ่ตลอดไป โดยไม่สามารถหลุดพ้นไปได้

ชีวิตจึงท่องเที่ยวไปกับความทุกข์ ที่มีแต่ความเกิด แก เจ็บ ตายเท่านั้นนั่นเอง

พี่ดา

ขอบพระคุณและอนุโมทนาค่ะ