แสงอุทัย..ในกลางดง

พี่ดอกแก้ว

แสงสีทองของสายัณห์ในวันเหงา
สัมผัสเงาติณชาติให้สาดสี
จำรัสผ่องส่องพรายไล้อินทรี
ให้หญ้ามีแสงงามยามลับวัน

ลมระบัดพัดยอดหญ้าให้พร่าไหว
ล้อลมไกวในเวทีที่พราวฝัน
หญ้าต่ำศักดิ์จักชูช่อล้อสายัณห์
ในเวลาเพียงแค่นั้นก็ชื่นบาน

ขอเพียงมีนาทีหนึ่งซึ่งเฉิดฉาย
เลิศคุณค่าพร้อมใจกายอย่างสุขศานต์
ก็คุ้มในแต่ละวันที่ผันกาล
แม้จะผ่านเพียงพริบตาก็สาใจ

แม้นราตรีมีเพียงเงาเจ้าส่องโสม
เสียงประโคมจากแมลงแฝงหวนไห้
ความหม่นหมางย่อมร้างลับดับหายไป
พร้อมกับแสงอุทัยที่มาเยือน