อย่าคิดสั้น

ศาลาเสือพิทักษ์

อย่าคิดสั้น..

  คำนี้ฟังดูแล้ว ลูกพ่อคงคิดว่าไกลตัวเองเหลือเกิน เพราะลูกๆคงไม่คิดฆ่าตัวเอง เพราะมันเป็นบาปหนักดั่งที่ได้ศึกษาเล่าเรียนมา แล้วก็เดาไปว่า หลวงพ่อท่านเตือนใคร?

พ่อจะตอบให้ว่าพ่อเตือนใคร ก็ลูกนั่นละ ลูกคนที่กำลังอ่านนี่เอง


เพราะตั้งแต่พ่อกับลูกไม่ได้เจอกัน ก็นับเป็นเวลานานพอควร ถ้าจะเปรียบว่าพ่อ (บังเกิดเกล้า )ตายจากไป เวลาเท่านี้ก็นานพอที่จะลบเลือนอะไรๆลงไปมากมาย จนเกือบหมดแล้ว จะเหลือก็เพียงภาพลางๆของผู้เป็นพ่อ ที่ยังแม่นอยู่เห็นจะมีแต่ชื่อพ่อเท่านั้น  ที่ต้องเปรียบขนาดนี้เพราะจะได้เห็นชัดว่า วันเวลานำสิ่งต่างๆมาสู่จิตใจ และวันเวลาก็นำสิ่งต่างๆออกไปจากใจเช่นกัน


แต่พ่อเองกลับเป็นห่วงลูกยิ่งนัก ยิ่งนานยิ่งห่วง จึงร้องเตือนมาว่า " อย่าคิดสั้น " คำนี้ของพ่อคือการไม่ใคร่ครวญ ทบทวนก่อนตัดสินใจทำนั่นเอง  ถ้าเป็นเมื่อสมัยก่อนจะใช้คำว่า อย่าด่วนได้ ฉิบหายช่างมัน...ยังจำกันได้ไหมลูก


อย่าๆเพิ่งค้านนะ ลองคิดย้อนไปในการกระทำแต่ละวันๆของลูกดูเอาว่า...ลูกมีการชะลอการกระทำไหม หรือทำทุกอย่างทันทีเลย ตัวอย่างเช่น อยากเห็น อยากอ่าน ก็เปิดปุ๊ปดูเลย อ่านเลย (เครื่องมือสื่อสารที่โลกนี้กำลังติดกันอย่างแกะไม่ออก) อยากกินน้ำ ก็ยกดื่มทันทีเป็นต้น นี่แค่ยกมาสองอย่างนะลูก ทั้งๆที่แต่ละวันมันมีสารพัดเรื่องที่ลูกนั้นคิดสั้นทั้งนั้นเลย  คือไม่สังเกตุหาเหตุผล ทั้งๆที่เรียนไปแล้วรู้มากมาย ว่าจะเดินเพราะทุกข์มันเกิด จะทำเพราะทุกข์มันบีบคั้นไง....แต่ทุกวันนี้ การตรงดิ่งแห่งการมอง การพิจรณาให้แยบคายเสียก่อนนั้น มันแทบไม่เกิด หรือไม่เคยเกิดขึ้นเลยในแต่ละวันๆที่ลูกกำลังดำเนินอยู่.


  ที่พ่อมาพร่ำเตือนอีกแล้ว ก็เพราะ อยากให้ลูกคิดยาวๆ ในเวลาที่เหลือสั้นๆ (น้อยลง) แล้ว อยากให้ลูกทุกคน มีดี -ไปดี  นั่นเอง ไม่ต้องการอะไรจากลูกเลยจริงๆ ก็เพราะลูกแต่ละคนมีทุนน้อย ยังเอาตัวไม่รอด พ่อจึงสงสารแล้วอยากจะเป็นแรงกระตุ้นใจ ให้ลูกใช้เวลา เก็บหอมออมอริยทรัพย์ด้วยความศรัทธากันเถิด.

                                                                                                         พ่อเสือ.